Nacionalizam kao oblik Rasizma i njegovo Rješenje

Sljedeće je video i tekstualni prevod odlomka iz članka “Rasizam” od Ayn Rand, koji je publiciran u Septembarskom izdanju publikacije “The Objectivist Newsletter” 1963 godine. Isti je takođe uključen i kao poglavlje u knjizi “The Virtue of Selfishness” - “Vrlina Sebičnosti.”

pogledajte video na dnu članka ...

tekstualni prevod:

Rasizam je najniži, najgrublji primitivni oblik kolektivizma. To je ideja pripisivanja moralnih, društvenih, ili političkih kvaliteta na osnovu čovjekovog genetskog porijekla – ideja da se čovjekove intelektualne i karakterne osobine proizvode i prenose putem njegovih unutrašnjih hemijskih osobina. Što u praksi znači da čovjeka treba cijeniti, ne po sopstvenom karakteru i radu, već po kolektivnim karakterima i djelovanjima njegovih predaka.

Rasizam tvrdi da sadržaj čovjekovog uma (ne njegov kognitivni aparat, već njegov sadržaj) je naslijeđen; da su čovjekova uvjerenja, vrijednosti, i karakter određeni prije nego što je rođen, fizičkim silama koje su izvan njegove kontrole. Ovo je verzija pećinskog čovjeka o doktrini urođenih ideja - ili naslijeđenog znanja - koja je potpuno opovrgnuta i odbačena od strane filozofije i nauke. Rasizam je doktrina proizvedena od strane i za nečovjeka. To je štalska ili stočarska verzija kolektivizma, u skladu sa mentalitetom koji pravi razliku između različitih rasa životinja, a ne između životinja i ljudi.

Kao i svaki drugi oblik determinizma, rasizam poništava specifične atribute koji odvajaju čovjeka od svih ostalih živih vrsta: njegove racionalne sposobnosti. Rasizam negira dva aspekta čovjekovog života: razum i izbor, odnosno um i moralnost, zamjenjujući ih sa hemijskom predodređenošću.

Ugledna familija koja podržava bezvrijedne rođake ili prikriva njihove zločine kako bi "zaštitili ugled porodičnog imena" (kao da moralni ugled jednog čovjeka može biti oštećen akcijama drugog) -- Bijednik koji se hvali da je njegov pradjed bio graditelj carstva, ili malogradska usjedjelica koja se hvali da je stric od njene majke bio državni senator i da je njen treći rođak održao koncert u Carnegie Holu (kao da dostignuća jednog čoveka mogu dati prestiž drugome koji je prosječan) -- roditelji koji istražuju genealoška stabla u cilju procjene njihovih perspektivnih sinova-po-zakonu -- slavna osoba koja počinje svoju autobiografiju sa detaljnim opisom svoje porodične istorije – sve ovo su primjeri rasizma, atavističke manifestacije doktrine pod imenom plemenskog rata praistorijskih divljaka.

Teorija koja ideje "dobre krvi" i "loše krvi" drži za moralno-intelektualni kriterijum, ne može dovesti ni do čega drugog osim do bujica krvi u praksi. Sirova snaga je jedini postojeći način djelovanja za ljude koji sebe smatraju bezumnim gomilama hemikalija.

Baš kao što ne postoji takva stvar kao što je kolektivni ili rasni um, isto tako ne postoji ni kolektivno ili rasno postignuće. Postoje samo individualni umovi i individualna postignuća - i kultura nije anoniman proizvod nerazličitih masa, već je to zbir intelektualnih postignuća pojedinih ljudi.

Čak i ako bi bilo dokazano - a što nije - da je učestalost ljudi sa potencijalno superiornijim umovima veća među članovima određenih rasa nego kod pripadnika drugih, to nam ipak ne bi reklo ništa o bilo kom pojedincu i bilo bi irelevantno za stvaranje mišljenja o njemu. Genije je genije, bez obzira na broj morona koji pripadaju istoj rasi - a kreten je kreten, bez obzira na broj genijalaca koji dijele njegovu rasnu pripadnost.

Pitanje da li osoba navodi superiornost ili inferiornost bilo koje rase je irelevantno, rasizam ima samo jedan psihološki korijen: osjećaj rasiste o sopstvenoj inferiornosti.

Kao i svaki drugi oblik kolektivizma, rasizam je potraga za nezasluženim. To je potraga za automatskim znanjem - za automatskim ocjenjivanjem čovjekovog karaktera koji zaobilazi odgovornost korištenja racionalnog ili moralnog prosuđivanja - i iznad svega, potraga za automatskim samopouzdanjem (ili prividnim samopouzdanjem).

Pripisati vlastite vrline svome rasnom porijeklu, znači priznati da osoba nema znanja o procesu putem kojeg se vrline stiču, i najčešće, da sama osoba u pitanju nije uspjela da ih stekne. Ogromna većina rasista su ljudi koji nisu stekli osjećaj vlastitog identiteta, koji ne mogu tvrditi nikakvo individualno postignuće ili odliku, i koji traže iluziju "plemenskog samopouzdanja" tvrdeći inferiornost nekog drugog plemena. Obratimo pažnju i na to da je rasizam mnogo učestaliji među siromašnim šljamom nego među intelektualno naprednijim članovima društva.

Istorijski gledano, rasizam je uvijek rastao i padao sa rastom i padom kolektivizma. Kolektivizam smatra da pojedinac nema prava, da njegov život i rad pripadaju grupi ("društvu," plemenu, državi, naciji) i da ga grupa može žrtvovati po svome nahođenju za njene interese.

Najjednostavniji kolektiv za pridružiti se, kojeg je najlakše identifikovati - posebno za ljude ograničene inteligencije - najmanje zahtijevan oblik "pripadnosti" i "zajedništva" je: rasa.

Jedini način da se sprovede doktrina takve vrste je putem brutalne sile - a statizam je uvek bio poltička posljedica kolektivizma.

Apsolutna država je samo institucionalizovani oblik banditske vladavine, bez obzira koja određena banda se dokopa vlasti.

Postoji samo jedan lijek za rasizam: filozofija individualizma i njena političko-ekonomska posljedica, laissez-faire kapitalizam.

Individualizam podrazumijeva čovjeka - svakog čovjeka - kao nezavisnog, suverenog subjekta koji poseduje neotuđivo pravo na svoj život, pravo izvedeno iz njegove prirode, kao racionalnog bića. Individualizam podrazumijeva da civilizovano društvo, ili bilo koji oblik udruživanja, saradnje, ili mirne koegzistencije među ljudima, može biti postignuto samo na bazi priznavanja individualnih prava pojedinca - i da grupa, kao takva, nema nikakva prava osim individualnih prava svojih članova.

Nisu čovjekovi preci, njegovi rođaci, geni, niti je njegova tjelesna hemija ono što je bitno na slobodnom tržištu, nego je to samo jedan ljudski atribut: produktivne sposobnosti. Njegove vlastite sposobnosti i ambicija su osnov po kojeme kapitalizam prosuđuje čovjeka i nagrađuje ga u skladu sa istim.

Nijedan politički sistem ne može da uspostavi univerzalnu racionalnost putem zakona (ili silom). Ali kapitalizam je jedini sistem koji funkcioniše na način koji nagrađuje racionalnost i kažnjava sve oblike iracionalnosti, uključujući i rasizam.

Potpuno slobodan, kapitalistički sistem još uvijek nigdje nije postojao. Ali ono što je izuzetno značajno je korelacija između rasizma i političke kontrole u polu-slobodnim ekonomijama 19. vijeka. Rasni i / ili vjerski progoni manjina stajali su u obrnutom razmjeru sa stepenom slobode u datim zemljama. Rasizam je bio najsnažniji u privredama koje su bile više kontrolirane, kao što su Rusija i Njemačka - a najslabiji u Engleskoj, tada najslobodnijoj zemlji Evrope.

Kapitalizam je dao čovječanstvu njegove prve korake prema slobodi i racionalnom načinu života. Kapitalizam je se probio kroz nacionalne i rasne barijere, putem slobodne trgovine. Kapitalizam je ukinuo kmetstvo i ropstvo u svim civilizovanim zemljama svijeta.

U svojoj velikoj eri kapitalizma, Sjedinjene Američke Države su bile najslobodnija zemlja na svijetu – i najbolje pobijanje rasističkih teorija. Ljudi svih rasa došli su ovdje, neki iz nepoznatih, kulturno neodlikovanih zemalja, i ostvarili podvige produktivnih sposobnosti koji bi u protivnom ostali neostvareni u njihovim kontrolom opterećenim rođenim zemljama.

Amerika se naziva "stapajući lonac" sa dobrim razlogom. Ali malo ljudi je shvatilo da Amerika nije ljude stopila u sivu usklađenost kolektiva: ona ih je ujedinila štićenjem njihovog prava na individualnost.

Rasizam je zla, iracionalna i moralno prezirna doktrina - ali doktrine ne mogu biti zabranjene ili propisane zakonom. Baš kao što moramo zaštititi slobodu govora komuniste, iako su njegove doktrine zle, isto tako moramo zaštiti pravo rasiste na korištenje i raspolaganje svojom imovinom. Privatni rasizam nije pravno, već moralno pitanje - i protiv njega se može boriti samo privatnim sredstvima, kao što su ekonomski bojkot ili društvena ozloglašenost.

U zaključku, citiraću iz zapanjujućeg članka u New York Timesu publiciranog 4. Avgusta [1963] - zapanjujućeg jer ideje ovog tipa nisu tipične za naše doba:

kvotacija: "Ali, pitanje mora biti ne da li grupa prepoznatljiva po boji, osobinama ili kulturi ima svoja prava kao grupa. Ne, pitanje je da li je Američki pojedinac, bez obzira na boju, osobine, ili kulturu, lišen svojih prava kao Amerikanac. Ukoliko pojedinac ima sva prava i privilegije koje mu pripadaju na osnovu zakona i Konstitucije, mi ne treba da brinemo o grupama i masama - one u stvari i ne postoje, osim kao figurativni govor."